تاندونیت کلیسیفه

تاندونیت کلیسیفه

تاندونیت کلیسیفه یا رسوب کلسیم در تاندون شانه: تاندونیت کلیسیفه هیچ ربطی به استفاده از کلسیم ندارد. در این عارضه ابتدا بخشی از بافت تاندون دچار تغییر شده و تبدیل به فضایی برای رسوب کلسیم میشود. به مرور زمان کلسیم در آن قسمت رسوب میکند و سفت می شود. اغلب ابعاد این عارضه تقریباً به نیم تا یک و نیم سانتی متر می رسد و حالتی مشابه با خمیردندان دارد. معمولاً در این مرحله دردهای بسیار شدیدی احساس می شود. این دردها به حدی شدید است که بی حرکتی اندام نیز موجب کاهش درد نمی شود.

بیشتر بیماران، بین ۳۰ تا ۶۰ ساله هستند و طبق امار تعداد بسیاری از این بیماران را خانم ها تشکیل می دهند. ضمناً افرادی که به بیماری های کم کاری تیروئید و دیابت مبتلا هستند، بیشتر در معرض تاندونیت کلیسیفه قرار میگیرند.

علائم

معمولاً مراحل اولیه این عارضه با هیچ دردی همراه نیست ولی با گذشت زمان و پیشرفت بیماری درد بسیار شدیدی ایجاد می شود. تجمع و رسوب کلسیم در تاندون شانه موجب ضخیم شدن موضعی تاندون می شود که دردناک است. در این وضعیت فرد قادر به انجام کارهای خود نمی باشد و نمی تواند ورزش کند و درد شدیدی را احساس می کند. ممکن است رسوب کلسیم موجب ایجاد صدا (تق تق) و محدودیت حرکتی در شانه شود. ضعف برخی از عضلات شانه نیز در این عارضه بسیار شایع است. در صورت پیشرفت بیماری، فرد حتی در خواب هم دچار درد خواهد شد.

تشخیص

در ابتدا پزشک در خصوص سابقه و وضعیت بیماری سؤال می کند، آنگاه بیمار معاینه میشود. ممکن است انجام عکسبرداری،  CTو یا MRI لازم باشد. در برخی موارد با عکسبرداری تمامی جزییات مشخص می گردد و به CT نیازی نخواهد بود.

روش های درمان غیر جراحی

• انجام حرکات ورزشی خاص جهت تقویت عضله و پیشگیری از التهاب بیشتر شانه
• عدم انجام برخی حرکات
• مصرف داروهای مسکن
• تزریق های داخل شانه نظیر کورتون

و…

ممکن است در برخی موارد فیزیوتراپی نیز توصیه شود.

درمان جراحی

چنانچه تاندونیت کلیسیفه با روش های فوق درمان نشود و یا اینکه رسوب کلسیم بزرگ و یا چند تایی باشد، بیمار می بایست جراحی شود. اغلب زمانی که درد ادامه دار است و یا اینکه بیمار توان حرکت و انجام کارهای روزمره اش را ندارد انجام جراحی ضروری است. عمل جراحی خود نیز شامل سه قسمت مختلف می شود: تخلیه استخوان اضافی و تاندون دچار آسیب (آرتروسکوپی به صورت بسته)، جراحی باز و تخلیه با سوزن زدن.

طبق وضعیت تاندون ها و میزان پیشرفت بیماری اغلب ممکن است 1 تا 3 ماه لازم باشد دست بدون حرکت بماند و به گردن بیمار نیز آویزان شود. پس از اتمام این دوره جهت بهبود عملکرد شانه حرکات ورزشی خاصی انجام می شود و در برخی موارد می بایست برای کسب نتیجه مطلوب تر از فیزیوتراپی هم کمک گرفت.

دکتر مصطفی علوی

فوق تخصص جراحی اندام فوقانی (شانه و دست)

جراحی های ترمیمی و میکروسکوپی